Bijna 4 jaar geleden kwam mijn jongste ter wereld. Gek idee dat ik hem over een paar maanden, de middelste moet noemen.
Ik was uitgerekend op 29 februari, schrikkeldag.
In deze blog lees je hoe mijn bevalling verliep.
25 februari
Met 39+3 hadden we ‘s avonds controle bij de verloskundige. Ik was hartstikke verkouden en de verloskundige verwachte mij het komende weekend nog niet te zien voor de bevalling.
Tot onze schrik voelde ze het hoofdje van de baby niet meer voor de ingang liggen. Omdat er op de locatie waar we waren, geen echo apparatuur aanwezig was, werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis om daar te bekijken hoe hij dan wel lag.
Daar gingen we dan, om half 8 ‘s avonds richting het ziekenhuis. Een beetje gespannen, geen idee wat er zou gebeuren. Onze dochter was mee naar de controle en ging dus ook mee naar het ziekenhuis.
Daar eenmaal aangekomen, werd er door de verpleegkundige ook gevoeld hoe hij lag en zij voelde inderdaad zijn hoofdje ook aan de zijkant.
Even aan de ctg en daarna een echo door de verloskundige. Tot haar en onze verbazing lag de baby toch weer netjes met het hoofd naar beneden. Maar 1 ding was wel duidelijk, hij was nog lang niet goed ingedaald.
We mochten naar huis, maar ik mocht mijn dochter absoluut niet meer met de fiets (we hadden maar 1 auto toen) naar de peuterspeelzaal brengen.
26 februari
Ik hield mijn dochter die ochtend thuis van de peuterspeelzaal. Mijn moeder werd die dag 60 jaar, maar daar gingen we niet heen, omdat dat te ver rijden was zo tegen het eind van de zwangerschap.
Ik bakte nog koekjes met mijn dochter en verder deden we lekker rustig aan.
Toen mijn man thuis kwam, vroeg hij mij een lijstje te maken met klusjes die ik graag nog af wilde hebben voor de baby kwam. Dan ging hij daarmee aan de slag het komende weekend.
Ik maakte een lijstje, hij kookte eten en ik mocht niet van de bank.
Toen dochter op bed lag, keken we samen nog tv, ik had wel wat harde buiken, die voor mijn gevoel wat pijnlijker waren dan normaal.
Mijn man ging naar bed en ik keek nog even tv, tot ik me ineens besefte dat ik toch wel steeds wat krampen had die op weeën leken.
27 februari
De bevalling was begonnen.
Het was inmiddels al bijna middernacht, dus de baby werd gelukkig niet op mijn moeders verjaardag geboren. Ik besloot ze te timen en toen ik merkte dat er best wel wat regelmaat in zat, heb ik mijn man wakker gemaakt. Hij bracht snel onze dochter naar zijn ouders. Toen hij thuis kwam hebben we de verloskundige gebeld.
Die kwam even later, ik had 2 cm onsluiting toen. Toch besloot ze naar het ziekenhuis te gaan voor de poliklinische bevalling, omdat de baby nog niet ingedaald was.
Daar volgde een, voor mijn gevoel lange, nacht met weeën. Ik was erg verbaasd dat ik toch echt aan het bevallen was. Mijn dochter kwam met 40+5, dus ik was in de veronderstelling dat deze baby ook pas na de uitgerekende datum zou komen.
Na een zwangerschap van 39+5 weken is onze zoon ‘s ochtends, 27 februari even voor half 8 geboren.
Wat bijzonder om een zoon te hebben en ouders te zijn van 2 kinderen.
Na twee uurtjes mochten we samen met de kraamhulp doen ook bij de bevalling aanwezig was, naar huis.
Mijn man ging onze dochter ophalen. Niemand had haar nog wat verteld, over dat de baby er was. Maar het eerste was ze zei toen ze binnen kwam was “Is de baby er?”
Nou vanaf toen begonnen de kraamtranen rijkelijk te stromen, haha!
Komende week wordt onze zoon 4 jaar en gaat hij naar school. Ik denk dat ik dan wel weer een traantje zal weg pinken.
Nog een paar maanden, dan is hij grote broer!
Wil jij ook graag jou (bevallings)verhaal delen door middel van een gastblog? Stuur dan een bericht via het contactformulier.
Lees ook: Het bevallingsverhaal van Daniëlle
Zo speciaal he die momenten. Mooie blog.
Ja zeker speciaal. Dankjewel!