Ik kreeg van een lieve super mama uit mijn persoonlijke omgeving, de vraag of ze haar verhaal mocht delen op mijn blog. Vandaag lezen jullie haar verhaal in deze mooie en ontroerende verhaal.
De super mem met kanker
Op 2 december 2020 kreeg ik te horen dat ik borstkanker had. Onze wereld stond compleet op zijn kop. Ik was toen 32 jaar, twee prachtige kinderen, een lieve partner, een fijne woning en volop in het leven. Maar dat maakt deze rotziekte niet uit, het komt wanneer het komt en je doet daar niks aan. Het enige dat dan kan is op de overleefmodus door gaan. Knop om en gaan met die banaan. Want veel andere keuze heb je niet.
Maar hoe leg je een kind van 5 en 3 uit dat mama ziek is? Hoe bereid je je kinderen voor op zo’n verschrikkelijke periode wanneer je zelf niet eens weet wat je te wachten staan. Hoe zou het voor ze zijn? Ze zijn nog zo jong en ik heb geprobeerd ze het zo goed mogelijk uit te leggen hoe en wat er met hun mem gebeurt, maar waar trek je de grens? Want in mijn beleving hoeven ze niet alles te weten, daar vind ik ze simpelweg gewoon te jong voor. Ik zocht kinderboeken over dit onderwerp, maar die zijn er niet veel. We vonden een prachtig boek, maar helaas begreep onze oudste niet dat dat over mij ging. Dus besloot ik zelf een verhaaltje te schrijven. Over een prinses met een monstertje dat op haar borst groeide. Dit werkte, beide meiden begrepen dat dit over mij gaat en zelfs onze jongste kon iedereen in geuren en kleuren over het monstertje vertellen. Zo wist ik de meisjes mee te nemen in het behandeltraject maar dan in hun eigen taal.
Wel merkten we dat onze oudste veel moeite had met wat er allemaal gebeurde. Vooral dat ik mijn haren verloor vond ze moeilijk. We hebben toen ook afgesproken, dat als ze het niet wilde zien, dat dat prima was. En dat ze aan kon geven wanneer ze er klaar voor was om het wel te zien. Ik vond het zelf niet eens fijn om te zien, dan kan ik niet van mijn kind verwachten het wel ‘oké’ te vinden. Dus droeg ik altijd een mutsje, met een pony en/of hoed. Ook heb ik samen met de meiden heel wat hoofddeksel-pas-sessies gehad. Onze jongste daarin tegen vond het allemaal prima en had geen moeite met mijn kale hoofd. Ze vond het bere interssant en aaide onder de douche graag even over mama haar kale haar zoals ze het noemde. Doordat zij mij niet anders ging zien, zo zonder haar, werd het voor mij ook allemaal iets makkelijker en luchtiger.
Even geen super mama
Er kwamen operaties, chemo’s, ik werd ziek en mijn energielevel daalde met de week. Ik begon me steeds minder als mezelf te voelen en voelde me zeker niet de ‘super mama’ die ik zo graag voor mijn kinderen wilde zijn. Er zijn momenten dat ik het idee heb dat ik ze te kort doe. Voorheen kon altijd alles, nu moesten ze rustig spelen want mem was moe. En voorheen mocht er altijd wel iemand komen spelen na school. Nu zijn er een half jaar bijna geen vriendinnetjes van onze oudste over de vloer geweest. Ze speelde wel bij haar vriendinnetje thuis, ze wisten dat Anna haar mem ziek was en dat het nu ‘even’ niet bij ons kon. Ik ben alle die ouders heel erg dankbaar.
Maar het gevoel van ‘super mem zijn’ ben ik wel even kwijt geweest. Daar waar ik de meisjes anders onder mijn arm tilde en we met mijn vliegende cape zo weg vlogen, merk ik dat mijn cape het niet meer doet. Ik ben vaak moe en kan er niet de hele tijd voor ze zijn zoals ik zou willen en dat doet me verdriet. Het voelt alsof ik achter ze aan strompel en heel vaak nee moet zeggen. Gelukkig zijn kids van 3 en 5 nog niet heel moeilijk en zijn de filmpjes op Netflix gewillig. En zo nu en dan gaan ze even lekker naar pake en beppe. Dan kan deze super mem haar cape en masker even afzetten en opladen. Voor nu slaan we ons er doorheen en doen onze meiden het super goed. Ik geniet van alle fijne momenten samen en probeer weer wat minder nee te zeggen. De meest zware behandelingen zijn achter de rug en ook mijn haren groeien weer terug. Maar misschien moet ik net zoals veel andere dingen in mijn leven, ook mijn superhelden rol gaan aanpassen. Ik ben dan niet meer dezelfde super mama als eerst en misschien moet ik niet meer willen vliegen, maar juist opzoek naar een nieuwe superkracht!
Wat zijn jouw superkrachten?
Op Instagram kim_en_k deel ik mijn illustraties over mijn ziekte en vertel ik met een vleugje humor over deze kankerachtbaan.
Wil jij je verhaal delen door middel van een gastblog? Stuur dan een mailtje naar jessica@mamajezzblog.com
Wat heftig Kim en wat goed dat je je verhaal deelt! Er zijn zo veel jonge vrouwen in hetzelfde schuitje. Ik wens je heel veel kracht in deze pittige tijd en duim voor een voorspoedig herstel.
Liefs,
Inge
Ps
Mocht je nog op zoek zijn naar een ervaringsverhaal, mijn kapster schreef het boek tietel.
Jeetje Kim, wat naar, veel sterkte ! Voor jou en je gezin.
Groetjes Bennie en Wieke
Wat heftig zeg! Fijn dat je zelf een verhaaltje voor de kinderen hebt gemaakt.
Hier kwamen wij er op 10 januari 2020 achter dat mijn man zaadbalkanker had. Na 4 keer chemo en een operatie. Is hij nu weer “schoon”. De corona hakte er flink in. Aangezien mijn man door chemo’s extra kwetsbaar was. Wij hebben toen 4 maand thuis gezeten. Mochten nergens heen geen bezoek.
Heel veel sterkte en herkenbaar! Mooi dat je zelf een verhaal hebt geschreven waardoor de kids gingen begrijpen hoe /wat op hun eigen niveau. Ik al lang geen super mama meer met borstkanker toen kids in groep 8 zaten en kon je dingen op die leeftijd slechter verbergen en vond ook ik dat ze zeker niet alles hoeven te weten. Tot bepaald level. afgelopen Corona jaar acute kreeg ik meyeolide leukemie toen ze net 16 waren en dat was hele andere koek. Direct levensbedreigende ziekte en direct ook Hele andere ‘zorg’ en grotere en diepere littekens bij de kinderen. En kun je op die leeftijd niet anders dan eerlijk zijn. Depressie, angst, etc, en lig je zelf maanden in het ziekenhuis met minimaal bezoek. Waar je je vooral zorgen maakt over hoe t zo plotseling moet mocht je niet meer thuiskomen en hoe ze dat gaan rooien met papa. Geen zicht op ze en zelf te ziek om met ze te praten of wat dan ook. Heel dankbaar voor ons vangnet, zonder red je het niet.,fijn te lezen dat jullie dat ook hadden/hebben!
Wat is het toch een rotziekte. Ik hoop dat je snel weer volledig herstelt, super mem! Enne, ‘gewoon’ mem zijn is al super, hoor. Je doet het fantastisch!