Zwanger worden was voor Johanneke niet vanzelfsprekend. Een wonder dat ze moeder is geworden. Helaas heeft ze erg vervelende complicaties overgehouden na haar keizersnede en is het moederschap voor haar, niet zoals ze het zich had voorgesteld. In deze gastblog vertelt ze haar verhaal.
Kinderwens
Moeder worden was voor mij niet vanzelfsprekend. Het duurde de nodige jaren voor ik de juiste partner tegenkwam. Daarna volgden maar liefst drie miskramen. Niet alleen mentaal was het zwaar, ook fysiek was het pittig. Iedere keer die hormonen die door mijn lijf gierden. Het afstoten van het vruchtje ging bij mij alle drie de keren niet vanzelf waardoor medicatie en curettage nodig waren. Erg slopend allemaal.
Wonder boven wonder ging de vierde zwangerschap wel goed. Precies een jaar nadat ik voor het eerst een positieve zwangerschapstest in handen had. Zelfs de uitgerekende datum was hetzelfde.
Ik vond zwanger zijn bijzonder en genoot er ontzettend van. Alleen fysiek was het erg zwaar. Ik kreeg al vroeg in de zwangerschap last van bekkeninstabiliteit. Waarschijnlijk hebben de hormonen van de eerdere zwangerschappen daar ook een rol in gespeeld. Hoe verder ik in de zwangerschap kwam, hoe erger het werd. Op het einde moest ik voor langere afstanden zelfs in een rolstoel. De laatste weken kreeg ik er ook nog zwangerschapsdiabetes bij. Ik keek dus erg uit naar het moment dat onze dochter geboren zou zijn. Vanaf 37 weken zat ik iedere dag te wachten tot het zou gebeuren… Maar onze dochter had het behoorlijk naar haar zin in mijn buik.
Spoedkeizersnede
Met 40 weken zwangerschap werd ik ingeleid. Wat was ik blij. Maar ondanks een ballonnetje en medicatie was onze dochter echt nog niet van plan om al te komen. Na een paar dagen ziekenhuis werden we weer naar huis gestuurd om verder af te wachten. Met 41 weken werd een nieuwe poging gedaan. Maar ook nu verliep het moeizaam. Er gebeurde wel wat, maar de ontsluiting vorderde nauwelijks ondanks dat ik hele sterke weeën had (wat was ik blij met de ruggenprik). Ik lag al die tijd aan de monitor en op een gegeven moment werd duidelijk dat onze dochter het moeilijk kreeg. Ze moest zo snel mogelijk geboren worden: het werd een spoedkeizersnede.
Vooraf was ik erg bang geweest voor een keizersnede. Maar op dat moment liet ik alles op me afkomen. Haar geboorte was prachtig. Heel bijzonder om het zo bewust mee te kunnen maken. Eindelijk was ik moeder!
Na de bevalling bleven we nog twee nachten in het ziekenhuis. Zodra mijn ruggenprik was uitgewerkt en ik uit bed kon, voelde ik me zoveel beter dan voor de bevalling. Natuurlijk had ik wel pijn van de wond. Maar mijn lichaam hoefde het gewicht van mijn zware buik niet meer te dragen. De oude was ik zeker nog niet. Naast het herstellen van de keizersnede, merkte ik ook dat mijn lijf echt moest bijkomen van de zwangerschap. Maar iedere dag ging het iets beter.
Herstel na de keizersnede
Mijn zwangerschapsverlof vond ik een heerlijke tijd. Ik genoot ervan om tijd samen met ons dochtertje door te brengen. Nu kon zoveel meer dan tijdens mijn zwangerschap. Met mijn dochter in de kinderwagen ging ik naar de stad om te lunchen en te shoppen.
Maar na een aantal maanden leek het herstel steeds meer te stagneren. Sterker nog: het leek weer slechter te gaan. Ondertussen kwam de dag dat ik weer aan het werk moest steeds dichterbij en dacht ik alleen maar: “hoe dan???”. Want inmiddels was lopen naar de supermarkt om de hoek al een enorme uitdaging geworden. Het voelde alsof er continu een band om mijn middel zat waaraan een strak elastiek zat. Alsof ik niet vooruit kwam. Ieder stap was teveel. Heel vaak struikelde ik over de kleinste oneffenheden omdat het me zoveel moeite kostte om mijn voeten op te tillen. Ook mijn rug en bekken deden pijn. Het was niet alleen erg pijnlijk, maar ook heel vermoeiend.
Werken na mijn verlof
Voor mijn werk moest ik thuis bij cliënten komen en dus veel reizen. Dat was onmogelijk. De lockdown bood voor mij even redding omdat ik sowieso vanuit huis moest werken. Maar toen ik na een aantal weken weer bij cliënten op bezoek moest, kon ik niet anders dan mij ziek melden.
Inmiddels was ik al bij de huisarts geweest. Zij stuurde mij door naar de gynaecoloog. Er werd gedacht aan Acnes (een beknelde zenuw) en ik werd doorgestuurd naar de pijnpoli. Hier heb ik verschillende behandelingen gehad om de betreffende zenuw uit te schakelen waaronder een speciale pleister en injecties. Helaas hielp dit niet. Toen kwam de diagnose verklevingen: littekenweefsel wat vanbinnen is ontstaan door de keizersnede. Dit zou ook verklaren waarom ik pas een paar maanden na de ingreep steeds meer last kreeg. Pijnstillers, fysiotherapie, manuele therapie, radiogolf-therapie, osteopathie, een tense apparaat, oefeningen, 25 kilo afvallen… Het hielp allemaal niks.
2 jaar na de keizersnede
Inmiddels wordt onze dochter bijna twee. Een oplossing is nog altijd niet gevonden. Ik had mij het moederschap vooraf heel anders voorgesteld. Ik was graag lekker met haar gaan wandelen, fietsen en uitstapjes gaan maken. Maar door mijn klachten zijn de mogelijkheden heel beperkt. Mijn wereldje is klein geworden. De dagen dat ik alleen ben met haar duren soms lang. Iedere kleine handeling op een dag is pijnlijk en gaat moeizaam. Van verschonen tot een simpel kopje thee zetten of een boterham smeren. De pijn en de energie die dat kost, maken me niet altijd een gezellig mens.
Ik werk een aantal uurtjes per week vanuit huis. Onze dochter gaat op die dagen naar het kinderdagverblijf. Voor mij fijn omdat ik dan fysiek ontlast wordt. Voor haar fijn omdat de leidsters daar andere dingen met haar kunnen ondernemen dan wat ik haar kan bieden. Gelukkig heb ik een schat van een man. Hij neemt, naast zijn drukke baan, als hij thuis is alle zorg voor onze dochter en het huishouden op zich. Ook familie en vrienden springen bij als dat kan.
Strijdlustig
Natuurlijk maakt deze situatie mij vaak verdrietig. Tegelijk maakt dat verdriet mij ook weer strijdlustig. Want er moet toch een manier zijn om mijn klachten te verbeteren? Ik blijf zelf zoeken naar informatie en oplossingen. Ik ben nu doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis dus ik hoop heel erg dat ze daar mogelijkheden zien om mij te helpen. In ieder geval leg ik me er niet bij neer dat ik altijd pijn moet houden en zo’n beperkt leven moet leiden. We hebben geluk met een hele vrolijke dochter. Als ik mij verdrietig voel, maakt ze mij vaak weer aan het lachen. Ondanks alles ben ik nog steeds iedere dag zo dankbaar dat ik moeder mocht worden. Zij is het allemaal waard!
Johanneke schrijft gedichten en blogs over het moederschap en al het moois en lelijks wat haar bezighoudt. Nieuwsgierig? Neem ook eens een kijkje op haar Instagram
